Μια ενδιαφέρουσα ιστορία – ανάρτηση από ένα παλιό παίκτη του Ηρακλή Καλαμάτας που φέρνει εικόνες από άλλες εποχές και καταστάσεις…
«Θα σε πάω στο μακρινό 1999, ίσως και 2000 δεν θυμάμαι ακριβός χρονιά, και θα σου διηγηθώ μια ιστορία που βίωσα εγώ ο ίδιος και έμαθα από μικρός πως δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστης.. Ήμουν 12 η 13 χρόνων τότε…έπαιζα στους “μικρούς” του Ηρακλή Καλαμάτας… Ωραίες εποχές με το χωμάτινο γήπεδο του στρατοπέδου, να μπαίνει μέσα το βυτιοφόρο να βρέχει το χώμα και όταν ξεκίναγε ο αγώνας να έβλεπες ένα σύννεφο σκόνης στην ατμόσφαιρα… Εάν έπεφτες δε, το είχες σίγουρο το έγκαυμα… Τι να πουν και οι τερματοφύλακες… Μας άρεσε όμως,
τέλος πάντων σε ένα φιλικό ματς με τους μικρούς τότε της ομάδας της Καλαμάτας γίνεται ένα φάουλ έξω από την μεγάλη περιοχή..
Ενώ δεν εκτελούσα σχεδόν ποτέ φάουλ, είπα αυτό είναι δικό μου στους συμπαίκτες μου, το χω.. όχι τι κάνεις κλπ. Τοτε μου άρεσε πολύ η τεχνική του Ρομπέρτο Κάρλος στα φάουλ μιας και αριστεροπόδαρος… και λοιπόν έκανα ακριβός το ίδιο στυλ με τον Κάρλος αδιαφορώντας για το τι θα μου λέγανε…η μπάλα μπαίνει γκολ και εγώ τρελαίνομαι!!! Στο ματς χάσαμε και με διαφορά 1-4 ή 2-5 δεν θυμάμαι ακριβός νούμερο… στο τέλος του αγώνα τότε έρχεται ένας κύριος έτσι φιλοπερίεργος και μου λέει..
-πως σου φάνηκε ο αγώνας πως τους είδες τους αντιπάλους; ”
-“σιγά την ομάδα του λέω, τους είχαμε αλλά δεν ήταν η μέρα μας” και φεύγω.
Θυμάμαι μετά ήρθε ο κύριος Μιχάλης και με ρώτησε τι σου είπε αυτός ο κύριος ε και του είπα.
Αυτός μου λέει είναι κυνηγός ταλέντων και έχει έρθει από την Αθήνα… δεν έδωσα σημασία είπα ένα εντάξει και έφυγα..
Μετά, από περίπου 2-3ημερες χτυπάει το σταθερό στο σπίτι μου, και ο πατέρας μου έλεγε όλο ναι και ναι στο ακουστικό. Κλείνει το τηλέφωνο και μου εξηγεί ότι αυτός ο κύριος που είδα στο γήπεδο μετά τον αγώνα πριν 2-3 ημέρες με θέλει να πάω στον Παναθηναϊκό για προετοιμασία,
12 η 13 χρονών, μου είπαν ότι θα δοκιμαζόμουν και θα ήταν για 1-2 ημέρες. Ξεκινάμε λοιπόν από τον παλιό δρόμο τότε με μια τσάντα σχολική με αλλαξιές, φανέλες γιατί τα υπόλοιπα στα παρείχαν αυτοί με τα εντελώς απαραίτητα και με μια τηλεκάρτα για την Αθήνα… φτάνουμε στο προπονητικό κέντρο στην Παιανία και καταλαβαίνω πως οι 1-2 ημέρες θα ήταν όλο το καλοκαίρι και δεν ξερό και τι αλλο… Οι γονείς μου φυσικά δεν μου το ανέφεραν αλλά κατάλαβα ότι θα εμένα παραπάνω από όσο μου είχαν πει. Φεύγουν λοιπόν και εγώ άρχισα μια ανασφάλεια στο ότι δεν ήξερα πότε θα φύγω, θυμάμαι μόνο με την τηλεκάρτα είχαμε μια επικοινωνία τότε και αυτή για λίγο χρονικό διάστημα, προπονήσεις 3 φορές την ημέρα από 2 ώρες.
Στο φαγητό εάν ζήταγες η έπινες νερό σου έπαιρναν το πιάτο και τελείωνε το φαγητό σου και τεχνικές που δεν είχα ξαναδεί φυσικά στην προπόνηση. Το δωμάτιο που μοιραζόμουν με ένα αλο παιδί από την Καρδιτσα έλεγε απέξω δύο ονόματα Φλιψεν-Σόουζα..ήταν και ο Νίνης σε αυτά τα παιδιά που δοκιμαζόμασταν και κάναμε λίγο παρέα στα ντουέτα..
Περνάει μια εβδομάδα και εγώ άρχιζα να λέω τι θα γίνει ποτέ θα φύγω από εδώ, μου ελεπει η μάνα μου ο πατέρας μου,
στο τηλέφωνο μου λέγανε κάνε υπομονή κάτσε λίγο ακόμα κλπ. ο προπονητής τότε ήταν πολύ γάτος και πολύ καλός και ήρεμος, δεν σου φώναζε εάν έκανες λάθος, σε έβαζε να κάνεις πουσ-απς, τρέξιμο, η ακόμα και να παίζεις τένις με άλλους (είχε και γήπεδα τένις) μετά από μέρες με έβλεπε ότι δεν κρατιόμουν ήθελα να φύγω δεν είχα όρεξη…είχε κολλήσει το μυαλό μου. Έλεγα αφού μου είπαν 2-3 ημέρες τι γίνεται… αφού μιλάμε κανένα 30λεπτο περίπου για να με μεταπείσει να μείνω μου λέει τι θέλεις να κάνεις; Θα μείνεις 1 μήνα εδώ; Ή θα πας στην Καλαμάτα στους γονείς σού; Και του λέω θέλω να πάω στους γονείς μου..πήγαμε στο σαλόνι που είχαν τις εγκαταστάσεις μέσα και κάλεσε τους γονείς μου για να ερχόντουσαν να με έπαιρναν στις επόμενες ημέρες, όταν έκλεισε το τηλέφωνο μου είπε, αν θέλεις μπορώ να τους ξαναπάρω και να πω ότι άλλαξες γνώμη. Όχι του λέω θέλω να φύγω. Ενταξει τωρα αν θέλεις έρχεσαι για προπονήσεις μέχρι να φύγεις από εδώ αλλιώς μπορείς να κάνεις ότι άλλο θέλεις μου είπε θυμάμαι. Δεν με πίεσε καθόλου..μετά από 2 ημέρες ήρθε ο μεγάλος μου αδελφός να με πάρει γιατί έμενε Αθήνα… Τότε ο προπονητής μου είπε στην πόρτα, έχεις ταλέντο βαγγελακη αλλά, δεν θα γίνεις ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστης γιατί δεν έχεις μάθει να έχεις πειθαρχία..δεν με πολυεννοιαξε τότε κούνησα το κεφάλι μου και έφυγα να πάω στη μαμά μου και το μπαμπά μου…
Δεν θεώρησα ποτέ τον, εαυτό μου καλό παίχτη, ποτέ δεν έκανα βεντετιλικια ούτε μαγκιές… την ιστορία αυτή την έχω πει σε πολύ λίγους και τώρα την μοιράζομαι εδώ όχι για να δείξω εγώ ότι είμαι κάποιος, εμένα η μπογιά μου πέρασε και παραδηγματιστικα απο αυτή την εμπειρια, αν ειχα ακόμα μια ευκαιρία θα είχα μείνει εκεί… Αυτό που θέλω να πω είναι πως αυτό που μου είπε τότε ο προπονητής νάτο έχετε στο νου σας μερικοί.. τα χρόνια περάσανε και τώρα έχουμε παιδιά… Άλλοι έχουν αγόρια και αν τους αρέσει η μπάλα τότε να μάθετε στο παιδί όχι απλά να κλωτσάει και να τρέχει στο γήπεδο, ούτε να κάνει ότι κάνει ο μέσι ή ο ροναλτο… το ποδόσφαιρο θέλει πειθαρχία στο μυαλό πρώτα.
Το όνομα μου είναι Βαγγέλης Μπογέας, και είμαι στα αριστερά της φωτογραφίας κατω, νεοφερμενος στην μεγάλη ομάδα του Ηρακλή θαυμάζοντας τους συμπαίκτες και βλέποντας τους σαν μεγαθήρια..αριστερά από τον τερματοφύλακα ο αδελφός μου, αυτος ηταν μεγάλο ταλέντο αλλά δυστυχώς οξύθυμος…
ο ΗΡΑΚΛΗΣ ήταν και θα είναι η αγαπημένη μου τοπική ομάδα.
Όλο αυτό το έγραψα γιατί μετά από τόσα χρόνια που εμένα στην Αθήνα, πέτυχα τον κύριο Κομπότη και μου ξύπνησε μνήμες και στιγμές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ..
