Εάν αναζητήσουμε τους πιο αδικημένους Έλληνες ποδοσφαιριστές που δεν κατέκτησαν πρωτάθλημα, ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι αναμφίβολα ένα από τα πρώτα ονόματα που μας έρχονται στο μυαλό, καθώς είναι από τους ελάχιστους που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν από τους φιλάθλους δύο μεγάλων αντιπάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ), έχοντας πετύχει πάνω από 100 γκολ (101 για την ακρίβεια) τόσο με την πράσινη όσο και με την κιτρινόμαυρη φανέλα.
Ο Μεσσήνιος “Λύμπε” ξεκίνησε την καριέρα του από την Εράνη Φιλιατρών, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, οδηγώντας την για παρθενική φορά στη Γ΄ Εθνική. Όπως είναι λογικό, συνέχισε τη διαδρομή του στην Καλαμάτα, η οποία επί διοικητικών ημερών Σταύρου Παπαδόπουλου έκανε παιδομάζωμα στην περιοχή κι αποτελούσε μια από τις πιο επιτυχημένες επαρχιακές ομάδες της εποχής. Στα δύο χρόνια που αγωνίστηκε με τη “Μαύρη Θύελλα” έκανε τόσο εντυπωσιακές εμφανίσεις που τον έβαλαν στο στόχαστρο και των τριών ομάδων του πάλαι ποτέ ΠΟΚ.
Έτσι, το καλοκαίρι του 1996 τον διεκδίκησαν ο Ολυμπιακός των Κόκκαλη-Μπάγεβιτς που έχτιζε τη μετέπειτα δυναστεία του, ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη που προερχόταν από δύο σερί πρωταθλήματα και μια ιστορική πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και η ΑΕΚ που βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο έχοντας χάσει Μπάγεβιτς, Τσιάρτα, κι έψαχνε να πραγματοποιήσει έναντι των ανταγωνιστών της δεύτερη εγχώρια μεταγραφική επιτυχία μετά την απόκτηση του Ντέμη Νικολαϊδη.
Ο Λυμπερόπουλος επέλεξε το “τριφύλλι” και μετά από δύο δύσκολες χρονιές όπου δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη των προπονητών του, καθιερώνεται στη συνέχεια ως παρτενέρ του Κριστόφ Βαζέχα. Είχε μεσολαβήσει το αλησμόνητο καλοκαίρι του 1998, όταν ως ηγέτης μιας φοβερά ταλαντούχας φουρνιάς της εθνικής Ελπίδων (μεταξύ άλλων, με τους συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό Γιώργο Καραγκούνη, Άγγελο Μπασινά και Γιάννη Γκούμα) φτάνει μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (ήττα με 1-0 από την Ισπανία του Βαλερόν). Τη χρονιά 1999-00 πραγματοποιεί την πιο παραγωγική σεζόν του, όταν στον υπέροχο Παναθηναϊκό του Γιάννη Κυράστα πετυχαίνει 23 γκολ σε 26 αγώνες (κάνοντας μάλιστα προσωρινά το 1-2 στο συναρπαστικό εκτός έδρας 2-2 με τον Ολυμπιακό στη μεγάλη μάχη τίτλου των δύο αιώνιων, με τελικούς νικητές τους “ερυθρόλευκους”).
Τη σεζόν 2000-01 μπορεί να μην είναι εξίσου αποτελεσματικός στην Α΄ Εθνική (11 γκολ), αλλά πραγματοποιεί μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις της καριέρας του στον ιστορικό θρίαμβο των “Πράσινων” με 3-1 επί της Γιουβέντους, όπου μπορεί να μην σκόραρε αλλά έχει τον πιο καθοριστικό ρόλο στο δεύτερο και τρίτο γκολ (φοβερό άδειασμα του Τσίρο Φεράρα-κερδισμένο πέναλτι και ασίστ στον Βαζέχα αντίστοιχα). Εκείνη η μοναδική του παράσταση τον έφερε στο στόχαστρο ομάδων του πανίσχυρου Καμπιονάτο (Γιουβέντους και Κιέβο Βερόνα εξέφρασαν ενδιαφέρον), ενώ τον έθεσε υπό παρακολούθηση ακόμα και από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Μετά από μια χρονιά πιο μειωμένου ρόλου λόγω προβλημάτων τραυματισμού και της έλευσης του Μιχάλη Κωνσταντίνου, επανέρχεται δριμύτερος τη σεζόν 2002-03, όταν με 16 γκολ (πρώτος σκόρερ της Α΄ Εθνικής) και 6 ασίστ είναι ο ηγέτης στον Παναθηναϊκό του Σέρχιο Μαρκαριάν, φεύγοντας με την πικρία της ήττας-απώλειας τίτλου με 3-0 στον αγώνα-ντροπή της “Ριζούπολης”. Το γεγονός ότι ήταν απόφαση της διοίκησης να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του, τον κράτησε πάντα με τις πιο θετικές αναμνήσεις στις καρδιές των φιλάθλων του “τριφυλλιού”, οι οποίοι στη συνέχεια εκτίμησαν ότι ποτέ δεν πανηγύρισε γκολ που πέτυχε με τη φανέλα της ΑΕΚ εναντίον τους.
Στην “Ένωση”, ο “Λύμπε” έφτασε ως δώρο του Δημήτρη Μελισσανίδη, σε μια ταραχώδη περίοδο για την ομάδα λόγω τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που άφησε η διοικητική εμπλοκή του Μάκη Ψωμιάδη και της σφοδρής σύγκρουσης Ντούσαν Μπάγεβιτς-Ορίτζιναλ. Παρ’ όλη την κακή χρονιά για τον σύλλογο (4η θέση), ο “Λύμπε” έκανε αξιοπρεπέστατη σεζόν με 12 γκολ και, πάνω απ’ όλα, έδωσε με το καλημέρα οικονομική ανάσα πετυχαίνοντας γκολ στη νίκη-πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με 3-1 επί της Γκρασχόπερς.
Το καλοκαίρι του 2004 δεν βρήκε θέση στην 23άδα του Ότο Ρεχάγκελ που μας χάρισε το πιο όμορφο καλοκαίρι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ ο “Λύμπε” άκουσε την καρδιά του κι αποφάσισε να παραμείνει στην ΑΕΚ ως ηγέτης (μαζί με τον Κώστα Κατσουράνη) της νέας, πολύ πιο σφιχτής οικονομικά, εποχής με πρόεδρο τον άλλοτε αντίπαλο και παντοτινό φίλο του Ντέμη Νικολαϊδη. Υπό τις οδηγίες του Φερνάντο Σάντος, Λυμπερόπουλος και Κατσουράνης (μαζί με τους δανεικούς από την Πόρτο Μπρούνο Άλβες και Πάουλο Ασουνσάο) παραλίγο να πετύχουν το θαύμα της κατάκτησης πρωταθλήματος απέναντι στα σαφώς ανώτερα ρόστερ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αλλά το γκολ του Νατσούρα στην οδυνηρή εντός έδρας ήττα με 1-0 από τον Ιωνικό τους στέρησε το όνειρο.
Με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Λορένθο Σέρα Φερέρ και την πώληση του “Κάτσουρ” στη Μπενφίκα, ο ρόλος του “Λύμπε” αναβαθμίζεται κι άλλο, αποτελώντας το απόλυτο σημείο αναφοράς στη συνολική λειτουργία της “Ένωσης”. Έτσι, τη σεζόν 2006-07 (ιδίως στο πρώτο μισό της) πραγματοποιεί τις καλύτερες του εμφανίσεις με την κιτρινόμαυρη φανέλα, καθώς αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 18 γκολ σε 29 συμμετοχές, ενώ μένει για πάντα στην ιστορία του συλλόγου σκοράροντας το μοναδικό γκολ στην παρθενική νίκη της ΑΕΚ σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ (απέναντι στη Λιλ με εντυπωσιακό σουτ εκτός περιοχής, αφού απέφυγε περίτεχνα δύο αντιπάλους).
Τη σεζόν 2007-08 μπορεί να μην είναι εξίσου λαμπερός (έχοντας επισκιαστεί εν μέρει από την έλευση του Ριβάλντο και τη φοβερή πρώτη χρονιά του Ίσμαελ Μπλάνκο στην Ελλάδα), ωστόσο συμπληρώνει ιδανικά τον “Ζορό” στην επίθεση της ΑΕΚ, η οποία τόσο λόγω δικών της στραβοπατημάτων όσο κυρίως της υπόθεσης Βάλνερ χάνει τον τίτλο από τον Ολυμπιακό, παρά το γεγονός ότι ταπείνωσε με 4-0 τους “ερυθρόλευκους” σε ένα παιχνίδι που ο “Λύμπε” σκόραρε το πανέμορφο τρίτο γκολ.
Το καλοκαίρι του 2008 αποφασίζει για πρώτη φορά να κάνει το μεγάλο βήμα στο εξωτερικό, φτιάχνοντας δίδυμο με τον Γιάννη Αμανατίδη στην επίθεση της Άιντραχτ Φρανκφούρτης. Αν και βρισκόταν στα 33 του χρόνια σε πολύ πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, έχοντας χάσει την ταχύτητα (στην οποία ούτως ή άλλως ποτέ δεν στηριζόταν), πραγματοποιεί δυο γεμάτες σεζόν με 13 γκολ σε 55 εμφανίσεις.
Το καλοκαίρι του 2010 επιστρέφει στην “Ένωση” για να κλείσει την καριέρα του, σφραγίζοντας (άνοιξε το σκορ και αναδείχθηκε MVP) τη νίκη με 3-0 στον τελικό Κυπέλλου απέναντι στον Ατρόμητο, ο οποίος σημαδεύτηκε από θλιβερά επεισόδια, με τον “Λύμπε” να μην μπορεί να χαρεί όσο ήθελε (λόγω της κάφρικης συμπεριφοράς οπαδών της ομάδας του) τον -όσο κι αν φαίνεται απίστευτο- μοναδικό τίτλο της σπουδαίας διαδρομής του στα γήπεδα.
Με τη φανέλα της εθνικής ομάδας μπορεί να απουσίασε από το έπος της Πορτογαλίας, ωστόσο πραγματοποίησε από μια συμμετοχή στα Euro 2008 και Euro 2012, τιμώντας συνολικά το εθνόσημο 76 φορές πετυχαίνοντας 13 γκολ, κάποια εκ των οποίων λύτρωσαν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα απέναντι σε σαφώς πιο αδύναμους αντιπάλους (Καζακστάν και δύο φορές με τη Μολδαβία).
Συμπερασματικά, ο “Λύμπε” υπήρξε ένας από τους πιο τεχνικά προικισμένος και τακτικά ευφυείς επιθετικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθιερώνοντας το ρόλο του “εννιαμισαριού”, καθώς διέθετε τεχνική και αντίληψη δεκαριού και κινήσεις-εκτελέσεις σέντερ φορ, ενώ πάντα χρειαζόταν έναν πιο κλασικό επιθετικό περιοχής (π.χ. Βαζέχα, Κωνσταντίνου στον Παναθηναϊκό, Μπλάνκο στην ΑΕΚ) προκειμένου να ξεδιπλώνει στο έπακρο τα πλούσια αγωνιστικά του χαρίσματα. Συνολικά, αναδείχθηκε τρεις φορές κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής της χρονιάς (2000, 2006, 2007), αποδεικνύοντας ότι οι μεγάλοι αθλητές στα ομαδικά αθλήματα μπορούν να ανθίσουν και να δικαιωθούν ακόμα και χωρίς να επιτευχθεί ο συλλογικός στόχος.
“Κάθε Κυριακή”
Δες ακόμη…
