Γεωργούντζος στη Sportday: Λείπει ο γάτος, χορεύουν τα ποντίκια…

• Του Σωτήρη Γεωργούντζου *

Μπορεί το θέμα της περίφημης πια αναδιάρθρωσης να καίει όλη σχεδόν την ελληνική ποδοσφαιρική επικράτεια, ειδικά τα μεγάλα επαρχιακά κέντρα της χώρας μας και βέβαια και τη Μαύρη Θύελλα, όμως κατά την άποψή μου, άλλο είναι, άλλα είναι αν θέλετε τα μεγάλα προβλήματα της πάλε ποτέ δυνατής και πάντα φυσικά ιστορικής και λαοφιλούς, Καλαμάτας…
Και αυτά έχουν να κάνουν με την κακή, κάκιστη διοικητική της οργάνωση, με κύριο θέμα και πρόβλημά της την μόνιμη πια απουσία του προέδρου και μεγαλομετόχου της στις ΗΠΑ και στο Σικάγο αυτής, χωρίς μάλιστα να έχει μεριμνήσει να υπάρχει στο πόδι του στην Ελλάδα και στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, ικανός, έμπειρος και σύγχρονα ποδοσφαιρικά καταρτισμένος, αντικαταστάτης.
Ο Γιώργος Πρασσάς λοιπόν – μιας και περί αυτού φυσικά ο λόγος – δεν ακολουθεί, τουλάχιστον έως τώρα, το πετυχημένο μοντέλο και παράδειγμα του στενού του φίλου και κουμπάρου Αργίτη Μιχάλη Μπούση του ΟΦΗ, ο οποίος, αν και μακριά και εκείνος, επίσης στην Αμερική, έχει αφήσει στο πόδι του μια άριστη ομάδα παλιών και πετυχημένων – όπως αποδεικνύεται – ποδοσφαιριστών του Ομίλου, με επικεφαλή τον Ηλία Πουρσανίδη, με Μαχλά, πατέρα και γιο Σαμαρά, Νιόμπλια και άλλους, που τα καταφέρνουν περίφημα στους «Κρητικούς» τώρα πια και διοικητικά – οργανωτικά, αποτελώντας πλέον πανελλήνιο πρότυπο λειτουργίας και επιτυχίας μιας «μικρής» ΠΑΕ (όπου «μικρής», εννοούμε της επαρχίας).
Το ακριβώς αντίθετο υπάρχει και επικρατεί στην άναρχη και ακέφαλη τώρα τοπικά, ειδικά μετά την αποχώρηση του Χρήστου Παπαδημητρίου, ΠΑΕ Καλαμάτα. Λείπει ο γάτος, χορεύουν τα ποντίκια, που λέει και ο θυμόσοφος πάντα σχεδόν, λαός μας. Γενικός Διευθυντής δεν υπάρχει, τεχνικός διευθυντής ούτε, έμπειρα «μπαλάτα» στελέχη στην Φραντζή 14 (στα γραφεία της μεσσηνιακής ΠΑΕ) κανένα, με αποτέλεσμα νυν και παλιοί, «αιώνιοι» παράγοντές της, αλλά και εξωδοικητικά άτομα να κάνουν πάρτι στον σύλλογο, να παίρνουν ακόμη και αποφάσεις από μόνοι τους(!), στις πλάτες και εις υγείαν του «κορόιδου», του «θείου από το Σικάγο», που ως λάτρης από μικρό παιδί της Μαύρης Θύελλας, καλός, αγνός και ανυποψίαστος όπως είναι, ξοδεύει αφειδώς, συνεχώς, χιλιάδες ευρώ σην αγαπημένη του ομάδα, κτίζοντας όμως συνεχώς κυριολεκτικά στην άμμο…

* Το συγκεκριμένο άρθρο του Σωτήρη Γεωργούντζου δημοσιεύτηκε την Τρίτη στην αθλητική εφημερίδα Sportday.