Δεν ξέρω αν έχει μεγάλη σημασία να αναλύσουμε με λεπτομέρειες όσα συνέβησαν και δεν συνέβησαν στο παιχνίδι της Τούμπας.
Όλοι το είχαμε πει και το είχαμε γράψει άλλωστε: το ζητούμενο δεν είναι τι κάνεις όταν αμύνεσαι μαζικά – εκεί μπορεί να σταθείς τυχερός και να κλέψεις αποτέλεσμα απέναντι σε καλύτερες ομάδες, όπως συνέβη με την Ισπανία.
Το ζητούμενο είναι τι μπορείς να κάνεις με τη μπάλα στα πόδια. Κόντρα στην Γεωργία η Εθνική μας παρήγαγε ελάχιστα πράγματα.
Προβεβλημένοι σύνδεσμοι Είσαι ο καλύτερος προπονητής; Στα Fantasy τουρνουά φτιάχνεις τη δική σου ομάδα & διεκδικείς την κορυφή. Πάτα εδώ!
Αξίζει εδώ να θυμηθούμε ότι η Ελλάδα στους πρώτους αγώνες της με τον Φαν΄τ Σχιπ στον πάγκο είχε δώσει δείγματα ενός καινούργιου και ιδιαίτερα ελκυστικού στιλ παιχνιδιού: με ασφυκτική και σωστά οργανωμένη πίεση μπροστά, συνδυαστικό ποδόσφαιρο, πολλές τελικές. Πώς το είχε πετύχει τότε (στο ματς με την Βοσνία π.χ.) και τον τελευταίο χρόνο αδυνατεί να το επαναλάβει; Το βασικό πρόβλημα, πέρα από τις δεδομένες ποιοτικές αδυναμίες του ρόστερ μας, ήταν ότι την Τετάρτη η Εθνική παρουσιάστηκε άδεια, χωρίς ένταση. Οι διεθνείς δεν μπορούσαν να πιέσουν αποτελεσματικά, δεν μπορούσαν να βγουν γρήγορα στην επίθεση, δεν μπορούσαν να καλύψουν τα κενά στο αμυντικό transition, επειδή σχεδόν σε κάθε φάση έπαιζαν ένα ή και δυο χρόνους πιο αργά και με λιγότερη ενέργεια από τους αντιπάλους τους.
Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι βρισκόμαστε το τελευταίο τρίτο μιας σεζόν όπου οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουν κάνει καν προετοιμασία. Η έλλειψη έντασης και ενέργειας, φαίνεται κυρίως όταν πρέπει να επιτεθείς. Όταν αμύνεσαι μαζικά μπορείς και να την καλύψεις. Εφόσον ισχύει κάτι τέτοιο, θα φανεί στην συνέχεια και ειδικά από τον προσεχή και Σεπτέμβριο κι έπειτα, αν υπάρχουν σοβαρά περιθώρια βελτίωσης.
Σε κάθε περίπτωση ο στόχος της Εθνικής σε αυτά τα προκριματικά δεν είναι τόσο η πρόκριση στο Μουντιάλ (τεράστια έκπληξη αν έρθει) αλλά η καλή παρουσία και η δημιουργία ενός γκρουπ που θα διεκδικήσει με περισσότερες πιθανότητες προκρίσεις σε μελλοντικές διοργανώσεις.
Διότι αυτό είναι το πραγματικό επίπεδο του ποδοσφαίρου μας. Να διεκδικούμε την πρόκριση ως αουτσάιντερ και όταν την παίρνουμε να είναι η έκπληξη, όχι ο κανόνας.
Η δεκαετία του Ρεχάγκελ και του Σάντος, όταν μετρήσαμε παρουσία σε τρεις τελικές φάσεις Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (με μια κατάκτηση) και σε δυο τελικές φάσεις Μουντιάλ (με παρ΄ ολίγον πρόκριση και στην οχτάδα!) υπήρξε μια ανωμαλία στην εθνική μας ιστορία. Μια ανωμαλία που μάλλον δεν εκτιμήσαμε όσο της έπρεπε και βάζω πρώτον τον εαυτό μου. Τα επόμενα χρόνια, όταν χάναμε μέσα έξω από τα νησιά Φερόε, ήταν επίσης μια ανωμαλία. Προς τα κάτω.
Με Σκίμπε αρχικά και με Φαν’τ Σχιπ στη συνέχεια (προσπαθώ να ξεχάσω τον Άγγελο Αναστασιάδη) έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα. Στην αντιπροσωπευτικότητα πιο σωστά.
Η Εθνική Ελλάδος της δεκαετίας 2004-2014 δεν αντιπροσώπευε το ποδόσφαιρό μας – ήταν απείρως καλύτερη από αυτό.
Η Εθνική Ελλάδος του 2021 αντιθέτως, μας αρέσει, δεν μας αρέσει, το αντιπροσωπεύει.
πηγή:sdna
