Το προφητικό άρθρο του Δημήτρη Γιατράκου…

Θα το πιάσω από τη μούρη, που λένε, το πράγμα. Για εκείνους που απορούν πώς κάθε, σχεδόν, χρόνο, άλλοτε ελαφρύτερα, άλλοτε πολύ βαριά, όπως εφέτος, με δύο χαμένες ζωές και τρεις σακατεμένους, η Καλαμάτα και η Μεσσηνία πληρώνουν φόρο αίματος από κροτίδες, βεγγαλικά, μπομπάκια, βαρελότα, σαΐτες και ό,τι άλλου είδους αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό, η απάντηση για τους Καλαματιανούς, κυρίως, είναι απλή. Πιτσιρικάδες μυούμαστε στα εκρηκτικά και την κουλτούρα τους γενιές τώρα κι αυτό έχει γίνει dna-κό.

Μέσω αυτού του «δρόμου» χάθηκαν τα δύο παλικάρια στο Άνω Γαρδίκι. Χάριν εντυπωσιασμού, πήγαν να κάνουν τη μεγάλη «μαγκιά»-βλακεία, πυροδοτώντας το, δεμένο με καλώδιο, βαρελότο μέσω καλωδίων παροχής ρεύματος της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα να τους διαπεράσουν 20.000 volt…
Στο καπάκι, την επομένη, νεαρός έχασε τα δυο του χέρια και το μάτι του στην Καλαμάτα, όταν εξερράγη αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός στα χέρια του, με το κακό να τριτώνει την επομένη στη Μεσσήνη, όταν δύο άνδρες, 61 και 62 χρόνων, ακρωτηριάστηκαν με τον ίδιο τρόπο.
Συγκυρία, θα πείτε. Σε καμία περίπτωση, όπως προανέφερα. Είναι κοινό μυστικό στην Καλαμάτα και τη Μεσσηνία γενικότερα, ότι παιδιόθεν οι αρσενικού γένους, και όχι μόνο, έχουμε ρίξει στρακαστρούκες, βαρελότα, μπομπάκια και ό,τι άλλο αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους. Έχουμε παραστάσεις από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Δυστυχώς!
Το κακό φέτος παράγινε και -δεν το λέω τετριμμένα-αν ο Δήμος και η Αστυνομία, τους οποίους, διαχρονικά, θεωρώ συνενόχους στο έγκλημα, δεν ελέγξουν την κατάσταση, από τύχη δε θα υπάρξουν κι άλλα θύματα στο μέλλον. Αναφέρω πρώτα το Δήμο, επειδή χρηματοδοτεί το έθιμο του σαϊτοπόλεμου, στο οποίο παίρνουν μέρος, όχι μόνο με τη συγκατάθεση, αλλά και την προτροπή των γονιών τους, ανήλικα παιδιά, με τους πανηλίθιους γονείς να τα καμαρώνουν κιόλας.
Κι από την άλλη, η Αστυνομία που επιβάλλεται να επιβλέπει το χώρο και να συλλαμβάνει ανήλικα και γονείς, με τους τελευταίους να περνάνε αυτόφωρο και να οδηγούνται στη φυλακή προς παραδειγματισμό και αποτροπή περιστατικών σαν αυτά που ζήσαμε εφέτος.
Όχι, δεν είχαμε νεκρούς στο σαϊτοπόλεμο, αλλά αναφερόμαστε στην κουλτούρα και τη νοοτροπία που κυριαρχεί στην πόλη, την οποία ο Δήμος, μέσω της χρηματοδότησης και της ανοχής του, νομιμοποιεί. Το παιδί που ρίχνει σαΐτες, εθισμένο στα εκρηκτικά, θα δοκιμάσει κι άλλα εκρηκτικά με φίλους του για να εντυπωσιάσει. Λειτουργεί σαν ναρκωτικό η ιστορία.
Για όσους δεν κατάλαβαν, εύχομαι να μην έχουν στο μέλλον θύματα στα σπίτια τους…

Του Δημήτρη Γιατράκου